فناوری و گونه شناسی مجموعۀ دست افزارهای سنگی محوطۀ روباز پارینه سنگی جدید گرم رود ۲، بلیران، آمل، مازندران

چکیده سرزمین ایران با توجه به موقعیت جغرافیایی و اقلیمی مناسب خود، در بین جوامع پیش از تاریخ شاهراه ارتباطی مهمی بوده است و برای شناخت جوامع انسانی در دورۀ پلیئستوسن ناحیه ای کلیدی به شمار می رود. تاکنون محوطه های پارینه سنگی بسیاری در ایران شناسایی شده اند، اما دانش ما در مورد محوطه های پارینه سنگی جدید به منطقۀ زاگرس محدود می شود. محوطه های منتسب به این دوران در بخش شمالی رشته کوه های البرز و جنوب دریای مازندران ناشناخته بوده اند. محوطۀ گرم رود 2، در سال 1384 توسط گروه مشترک دیرین انسان شناسی ایران- فرانسه  کشف شد. اهمیت آن در این است که تنها محوطۀ روباز در دورۀ پارینه سنگی جدید در شمال ایران است و خلأهای مطالعاتی بین محوطه های پارینه سنگی میانی و فراپارینه سنگی یافت شده در این منطقه را پوشش می دهد. دست افزارهای سنگی حاصل از سه فصل کاوش در این محوطه (1385 الی 1387) محور این پژوهش است. مطالعۀ گونه شناسی و فناوری دست افزارهای سنگی این محوطه، با توجه به فراوانی تیغه ها و ریزتیغه های به دست آمده در کنار بقایای استخوانی و آثاری که روی آن ها به جای مانده بود نشان داد که این محوطه در مدت زمان کوتاه، در دوران پارینه سنگی جدید محوطۀ شکار و قصابی استفاده شده است.   [1]. fipp